O Δεκάλογος του Καλοτζιαιρκού μου.

Σιαιρετούμεν, σιαιρετούμεν!

Μετά από 3 μήνες αποφάσισα να ξαναγράψω. Τζι'ακόμα τζιαι τωρά που πατώ τα πλήκτρα, πραγματικά, δεν έχω ιδέα τι να γράψω. Απλά ένιωσα την ανάγκην. Αλλιώς, λε πουλ.

Τούτους τους 3 μήνες η αλήθκεια δεν έκατσεν ο κώλος μου. Νομίζω εν το μόνον καλοτζιαίριν που νιώθω ότι όντως άξιζε! Και εξηγώ!

Πρώτον: Έγραψα την μαστερική μου (η πτυχιακή εν του πτυχίου) με θέμα κατά πόσον το YouTube user-advertising (φκαίννει η κυρία Μαρούλλα τζιαι κάμνει θετικόν ριβιού του νέου κοτσιναθκιού της μάρκας FILAME άρα στην ουσία εν έμμεσος τρόπος διαφήμισης) μπορεί ναν πιο αποτελεσματικό που τις διαφημίσεις της τηλεόρασης. Τωρά που την Νομικήν πώς εκατέληξα να κάμνω Media μόνον εγώ τζιαι ο Μάστρος που Πάνω το ξέρουμεν. Τα αποτελέσματα της πτυχιακής φκαίννουν mid-September. (Αν ακούσεις random γυναικείες τσιριλλιές με έμφαση στο γράμμα "Α" τζιαι δεν δεις καμιάν πόξω που το παράθυρο σημαίνει επέρασα. Αν ακούσεις random γυναικείες τσιριλλιές με έμφαση στα γράμματα "Α,Σ,Ι,Χ,Τ,Ρ" τζιαι δεν δεις καμιάν πόξω που το παράθυρο σημαίνει εκόπηκα.)

Δεύτερον: Εμετακόμισα. That is, έφαα μέσον όρον 2 μέρες να κασιαρίσκω του κόσμου τες μαλ*κίες που εσύναα τα τελευταία 4 χρόνια τζιαι να τα πέψω back to the (LOST) Island. To άσhημον δεν ήταν το κασιάρισμαν. Ήταν το ότι εσυνειδητοποίουν, κάσιαν-κάσιαν τέλλαν-τέλλαν ότι το παραμύθιν ετέλειωσεν τζιαι πρέπει να πάω όι μόνον back to the Island αλλά κυρίως, back to reality. 4 χρόνια απόλαυσα τα. Εγύρισα σ'έναν άντερον τόπους (although μετανιώννω που -ως ττύπικαλ Κυπραία- δεν επήα Άμστερνταμ) , εγνώρισα μιαν φάουσαν ανθρώπους (τζιαι δεν μετανιώννω που εγνώρισα κάθε λοής αγγούριν), έμαθα να ζω μόνη μου. Απλά τον τελευταίο χρόνο ένιωσα πολλά έντονο το ότι δεν επήαιννεν άλλον τζι'ήθελα ν'ανεξαρτητοποιηθώ τζιαι οικονομικά -εξού τζιαι η επιστροφή.

Τρίτον: Επήαιννα δουλειάν. Μεν φανταστείς hardcore καταστάσεις. Απλώς επήαιννα στο γραφείον της μάδερ τζι'εβοήθουν ποτζεί-ποδά κάμνοντας την (ροζ) τηλεφωνήτριαν, απαντώντας e-mail (γιατί η γραμματέας της νομίζει πως το e-mail εν κάτι όπως το male τζιαι το female!), χτυπώντας φραπέδες κλπ. γραφειακά κουτσοδούλια.

Τέταρτον: Επήα Αθήναν στον τελικό του Greek Idol (ασχέτως αν είμαι ενάντια σε τέθκιου είδους μπουρδέλα) για να στηρίξω την φίλη μου που εδιαγωνίζετουν. Εν εφήαμεν με το πρωτείον -τζιαι το δευτερείον καλόν είναι. Έζησα τζιαι τα ευτράπελα του να είσαι "διάσημος" τζιαι να σε σταματούν κάθε θκυο παθκιές μες την Ερμού για αυτόγραφο, να μπήουνται μες τ' α****ια σου την ώρα που τρώεις για να φκάλετε φωτογραφία, να σε φκάλλουν φωτογραφία σαν τρώεις τζιαι στάσσουν ούλλα τζιαι να σε δαχτυλοδείχνουν ΟΥΛΛΟΙ με θαυμασμό ή χάχχανα. Όσο για τους μη-συμμετέχοντες διάσημους:

1) Η Σίσσυ Χρηστίδου είναι πέρα για πέρα η πιο ΤΑΚΚΑ που είδα ποττέ μου (ασχέτως αν έσιει τα κιλούθκια της).

2) Ο Κωστόπουλος εν είναι ο σέξυ άντρακλας που φαντάζουμουν. Βρωμεί ουίσκια που το μίλιν τζιαι εν πετσιά.

3) Η Μπαλατσινού (*βλέπε Κωστοπούλα) εν κούκλα αλλά από κώλον, πλάκα.

4) Η Κορομηλά μπορεί ναν θκιακόσιων-πόσων χρονών τζιαι άρρωστη (έτσι λέγεται) αλλά εν ένας δαίμονας. Αν την εθαύμαζα μιαν, τωρά θαυμάζω την δέκα για τη δύναμη της.

Πέμπτον: Μετά το Greek Idol ακολούθησεν το tour της Βίσση σε Σκάλα τζιαι Πάφο, συναυλίες στες οποίες θα τραγούδαν as well η φίλη μου. Την Βίσση, η αλήθκεια, δεν την επήαιννα. Άρεσκεν μου σαν τραγουδίστρια αλλά το τουπέ που μου έφκαλλεν, εξενέρωννεν με. Μετά που τούτες τες θκυο συναυλίες τζιαι μετά που την εγνώρισα, η άποψη μου άλλαξεν εντελώς: πασιαμάς, επικοινωνιακή, μ'έναν διαφορετικόν αέρα -έννεν τυχαίο που της εκολλήσαν το "σταρ". Μετά που κάθε συναυλία, έπιαννεν ούλλους τους συντελεστές (εγώ αποτελούσα την γλάστραν της υπόθεσης) τζι'έφκαλλεν μας έξω για φαΐν τζιαι την ώραν του φαγιού επέρναν τζι'έπιαννεν κουβένταν με τον καθένα (ακόμα τζιαι με τις γλάστρες!). Τωρά αν ήταν μάρκετινγκ ή αν είναι απλώς ο εαυτός της, εν ηξέρω. Το μόνον που ξέρω εν ότι πλέον πάω την!

Έχτον: Εγύρισα ούλλες τες πόλεις της Κύπρου -πρώτη φορά μες σ'ένα καλοτζιαίρι. Πάφο/Λεμεσό/Λευκωσία/Αγιάνναπαν/Πρωταρά έστω που μια φορά. Εν μπορώ να πω ότι τες εχόρτασα αλλά τουλάχιστον έφυεν μου ο καημός "να πάω παντού τούτον το καλοτζιαίριν".

Έβδομον: Παρόλον που ποττέ δεν ήμουν πολλά trancού, τούτον το καλοτζιαίριν εγύρισα σε events. Το πιο fail ήταν στην Αγιάνναπα όπου τζιαι θα επαίζαν ο Marco V. τζιαι ο Markus Schossow. To event ήταν στο στάδιο της Αγιάνναπας (Πού εν τα κάκκαφα; Δίπλα) τζιαι ήμασταν 78 άτομα μετρημένα. Άψογη η μουσική, ξενερουά η φάση του κόσμου. Προφανώς οι διοργανωτές εν ηξέραν ότι α) πρέπει να κάμνουν διαφήμιση/β) ΔΕΝ πρέπει να κάμνουν events στον γ*μόσιηστον. Τα 2 wins ήταν στο Guaba που ήρτεν ο Dash Berlin τζιαι στην Λάρνακα που ήρτεν ο Άρμις. Το δεύτερο, ήταν one-of-a-kind. Παρόλο που η μουσική του σε κάποια φάση έγινεν μονότονη, εντούτοις η ατμόσφαιρα τζιαι το vibe που έφκαιννεν που τον κόσμο εκάμναν το μοναδικό. Για το γ*μώτο τζιαι μόνον, άξιζεν να πάει κάποιος.

Έννατον: Μινίσκω στη Λάρνακα τα τελευταία 22 χρόνια της ζωής μου. Φέτος το καλοτζιαίριν, εγύρισα ΟΥΛΛΗΝ την Σκάλαν, παθκιάν-παθκιάν. Όι, δεν ήταν μέρος του προγράμματος "Γνωρίζω την Πόλη μου" (there should be one, έννεν;). Ούτε μέρος του προγράμματος "Η Σκάλα μας βήμα-βήμα" (there isn't one and there shouldn't be one). 'Ηταν μέρος του προγράμματος "Ξαναγίνε 15χρονη". Στο πρόγραμμα αυτό έκαμα enroll στις 9 Ιουλίου 2010 όταν επήα για ποτό σ'έναν μπαράκι που μου φακκά πας τα έκκεντρα (γιατί εν γεμάτο trendάες) για να δω μια φίλη μου. Όπως εκάθουμουν τζι'έπιννα τες Μαρτινιές μου, εγύρισα στ'αριστερά μου τζιαι θωρώ στο διπλανό τραπεζάκι έναν να κάθεται. Trendάς καρφωτό. Αλλά είσιεν κάτι που τον έκαμνεν να διαφέρει που το σύνολο. Το βλέμμα του; Εν ηξέρω. Έφκαλλεν κάτι πολλά προσγειωμένο σε αντίθεση με τον αέρα που κουβαλά το 95% των αρσενικών της Κύπρου. Επροσπάθησα να πιάσω το βλέμμα του 2-3 φορές αλλά νάδα. "Άτε. The hard-way φίλε μου, αφού είσαι έτσι", είπα που μέσα μου. Σηκώννουμαι κυρία, ανακοινώννω στην παρέα πως πρέπει να πάω περίπτερο να πιάσω τσιγάρα (ασχέτως αν το πακέτο μου ήταν half-full) τζιαι φέφκω. Περνώ που δίπλα του χωρίς να γυρίσω να τον δω τζι'επιστρέφω, πάλε χωρίς να γυρίσω να τον δω. Καταλήγω στο τραπεζάκι μου τζιαι γυρίζω ... τζιαι θωρεί με! ΠΟΛΛΑ έντονα. Γυρίζω αλλού, ξαναγυρίζω πάνω του, same sh!t - different angle! Έρκεται η ώρα να φύουμεν, προχωρώ προς την έξοδο, κάμνει στροφή 180° τζιαι προσπαθεί να με δει (εγώ εθώρουν κρυφά, comme 007, που πίσω που μια τεράστια γλάστρα). Φέφκω με την ελπίδα να τον ξαναδώ. Περνούν οι μέρες... Τον πούλο! No sight of him. Μετά που καμιά εφτομάδα μπαίννω Facebook τζιαι -oh my Gosh- θωρώ friend-request που τούτον. "Γοτ δε χελ;!", λαλώ μου. "Πού σκατά με ήβρε;!" (Έξερα πού με ήβρε αλλά shhh...!) Βρίσκει με μες το chat, απολογείται για τον τρόπο προσέγγισης, διά μου το τηλέφωνο του τζι'αφήννει το πάνω μου. Περνούν 2 μέρες τζι'επικοινωνώ. Κανονίζουμεν να φκούμεν για ποτό. Ήμουν επιφυλακτική αλλά με μιαν ΦΑΟΥΣΑ common friends, εν της ηλικίας μου, αν ήταν serial killer/rapist θα το ήξερα -εν στην Σκάλαν που ζιούμεν! I'm kidding. Επαραφαίνετουν νορμάλ. Το 1ο ραντεβού έφερεν το 2ον, το 2ον το 3ον κ.ο.κ. Δεν έμεινεν μπαράκι/κκκλαπ/καφετέρεια/εστιατόριο εντός (και εκτός και επί ταυτά) Σκάλας που να μεν γυρίσουμε, δεν έμεινεν διαδρομή που να μεν την κάμουμε με τ'αυτοκίνητο τζιαι κουβέντα που να μεν την κόψουμεν. Ούλλα πολλά χαλαρά, χωρίς αγκαλίτσες-χαδάκια-φιλάκια. Η αλήθκεια τούτον επαραξένεψεν με. Λαλώ ποιος άλλος αρσενικός να μεν κάμει κίνηση για φιλί στο 3ο έστω 4ο ραντεβού; 'Η εν γκέι ή εν η 1η περίπτωση νορμάλ-ρομαντικού που εν βιάζεται για ο,τιδήποτε. Στο 6ο ραντεβού, επήαμεν τζι'εκάτσαμεν στην παραλία του Μακένζυ πας την άμμο. Ναι. Με το Betsey Johnson φόρεμα των £452 (σιγά μεν εδίουν τόσα -έπιασα το προσφορά $50 που επήα Αμερική ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΛΑΛΟΥΜΕΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ) τζιαι τα αγαπημένα μου κόκκινα peep-toes stiletto. Φκάλλω τα παπούτσια μου, κάθουμαι πας την άμμο τζιαι ακολουθά τζιαι τζείνος. Μιλούμε περί ανέμων, χωμάτων και υδάτων τζιαι σε κάποια φάση γυρίζω πάνω στον ουρανό τζιαι θωρώ -πρώτη φορά στη ζωή μου- shooting star. Όι ποτζείνα τ'αστέρκα που απλά κινούνται πας τον ουρανό. Propper shooting star! Ώσπου να δω τζιαι να κάμω, γυρίζω πάνω του τζιαι φιλά με. And it was heaven. Είχα ένα χρόνο να έρτω σε απόσταση αναπνοής με άτομο του αντίθετου φίλου (εν μετρούν τα "ΧΑ!" που κάμνω του αρφού μου άμαν φάω σκόρτον!) τζιαι ...oh, yes it was heaven, indeed! Μετά που καμιάν ώραν του μοτίβου φίλίν-awkward silence-φιλίν-awkward silence, εσηκωστήκαμεν να φύουμεν. Τζι' όπως πάω να βάλω τα τακκουνούθκια μου, θωρούμεν μπροστά μας που το πουθενά χελωνάκια καρέτα-καρέτα που μόλις είχαν γεννηθεί πας την άμμον! Εγέμωσεν κυριολεκτικά η παραλία με σhελωνούες που εμάχουνταν να προσανατολιστούν. Εμείναμεν ακόμα μισή ώρα να θωρούμεν τούτον το "WTF?!" θέαμαν τζι'εφύαμεν. (*Please note that ποττέ δεν εμάθαμεν αν επροσανατολιστήκαν ή αν τα εφάαν οι κάττοι που επεριπολούσαν) Τες υπόλοιπες μέρες επισκεπτούμαστεν ούλλες τες παραλίες της Λάρνακας ωσάν πρεσβευτές της Green Peace μπας τζιαι ξαναδούμεν κάτι ανάλογο (τζιαι τού'ν'την φοράν να βοηθήσουμεν στον προσανατολισμόν) αλλά τελικά εχωνέψαμεν το πως κάτι τέθκιο θωρείς το once-in-a-blue-moon τζι'επαρετήσαμεν. Με τον trendάν είμαστεν αχώριστοι. Δυστυχώς σε λλίες μέρες φέφκει, πάει πίσω για σπουδές. Δυστυχώς είμαστεν τζιαι οι 2 κατά των σχέσεων εξ-απόστασης. Ευτυχώς είμαστεν τζιαι οι 2 willing να το προσπαθήσουμεν. Αναμείνατε στις οθόνες σας.

Δέκατον: Εν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλον (αλλά as-soon-as-I-do, θα προστεθεί) απλώς εν πιο cool οι λίστες με 10 πράματα παρά οι λίστες με 9!