20/11/2010

Γιαγια

Που την Τρίτη που πέρασε, άρχισα να εκτιμώ τη ζωή -ακόμα παραπάνω.
Που την Τρίτη που πέρασε, νοσηλεύκουμαι στο νοσοκομείο.. Ίιιιισια που γλύτωσα το θάνατο -απ'όσο μου είπαν οι γιατροί.
Που το πουθενά, έσπασε το τυφλό μου, εγέμωσεν με πύο ούλλη η κοιλιακή χώρα τζιαι Υ-Π-Ο-Φ-Ε-Ρ-Ω.

Σήμερα εφέραν μου το λαπτοπ μου γιατί εμέτρησα ήδη ούλλα τα σημάθκια πας τους τοίχους τζιαι τα πλακάκια του πατώματος.

Σήμερα εκατάφερα να σηκωστώ μόνη μου, να λουθώ μόνη μου τζιαι να πάω τουαλέτα μόνη μου. Νιώθω γιαγιά.

10/11/2010

Get me a (tattoo) job!

Εδώ και 2 μήνες σχεδόν, ανήκω στον εργαζόμενο λαό της Κύπρου. Ουσιαστικά, ανήκω στην κατηγορία τζείνων που εσπουδάζαν 4 χρόνια εξωτερικό (στην περίπτωση μου -τζιαι του μισού φοιτητόκοσμου- Αγγλία) τζι'ήρταν να μάθουν επιτέλους τι θα πει δουλειά (ο καημός της μάνας μου που την πρώτη φορά που της είπα ότι έφαα το monthly allowance μου στα μέσα του μήνα).

Η αλήθκεια εν ότι ήξερα, ευθής εξαρχής, ότι πας το θέμα "ανεύρεση εργασίας" ήμουν αρκετά τυχερή. Ήξερα ότι θα έρτω, θα έκαμνα την άσκηση μου στη μάνα μου (ναι, ΤΖΙΑΙ εγώ έκαμα Νομική -όπως τζιαι ο μισός φοιτητόκοσμος) τζιαι μετά θα δούλευκα κοντά της για το υπόλοιπο της ζωής μου. (Oh, how exciting!)

Exciting or not, τούτον αποτελούσε το τέλειο βόλεμα. Τι πιο ωραίο που το να έρτεις πίσω, να ξέρεις πως έσhει δουλειά να σε περιμένει, flexible ωράριο τζιαι άδειες όποτε σου καπνίσει... ΝΟΤ!

Δυστυχώς ή ευτυχώς, εγεννήθηκα μαζόχα.

Το βόλεμα ήταν κάτι που ανέκαθεν εμισούσα τζι'ήθελα πάση θυσία να το αποφύγω στη συγκεκριμένη περίπτωση -ίσως γιατί πάνω που ούλλα ήθελα ν' αποδείξω στον εαυτό μου πως ότι έκαμα έκαμα το μόνη μου (έστω κάτι λλίον!) τζι'ότι δεν εστηρίχτηκα πας τους ώμους της μάνας μου (ξανά!).



=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Πέρσυ το Πάσχα, ήρτα Κύπρο τζι'επειδή το Μάστερ που έκαμα ήταν το πιο κωλοβαρέ-Μάστερ έβερ, έμεινα Κύπρο για κανα 2 μηνο έξτρα. Μια μέρα, λοιπόν, κάπου μες τζείν' το διάστημα, έρκεται ο φάδερ τζιαι προτείνει μου να πάω μαζί του στα εγκαίνια ενός τιτανοτεράστιου δικηγορικού, που θ'άννοιε το branch του στην πόλη μου, γιατί εβαρκέτουν να πάει μόνος του. (Τζι'εγώ έσφυζα που όρεξη, ουφ!)

Πάμε, λοιπόν, στα εγκαίνια, φέφκει ο φάδερ να πάει να κάμει κοννέ τζι'όπως εστέκουμουν χασκιασμένη in the middle of the room, έρκεται ένας κύριος τζιαι λαλεί μου με σκεπτικό ύφος:
"Τι γράφει το tattoo σου;"

"Α,μάνα μου!", λαλώ που μέσα μου, "εν ν'αρκέψουμεν το κήρυγμα πάλε".

(Έχω ένα αρκετά μεγάλο tattoo στην πλάτη τζι'όποιος το δει άνω των -ήντα, αρκέφκει πουρπουρπουρ τύπου "Τι πάτε τζιαι κάμνετε κόρη μου"/"Καταστρέφετε το δέρμαν σας"/"Μα τι εν τούντα πράματα"/"Έννεν σωστά πράματα τούτα".)

Εξηγώ, λοιπόν, του κυρίου τι γράφει το tattoo μου τζιαι μεινίσκει τζιαι θωρεί με πάλε σκεφτικός για μερικά δευτερόλεπτα.
"Σπουδάζεις;" λαλεί μου.
"Ναι, τελειώννω το Μάστερ μου τωρά τζιαι του χρόνου θα ξεκινήσω την άσκηση μου".
"Δικηγόρος;"
"Δικηγόρος το πτυχίο, MME το Μάστερ"
"Μάλιστα. Την άσκηση σου θα 'ρτεις να την κάμεις κοντά μας".

Ο συγκεκριμένος κύριος ήταν ο head του δικηγορικού.

Σήμερα, κάμνω άσκηση κοντά του -τζιαι, συνεπώς, απέφυγα το "βόλεμα" που τόσο εφοούμουν!

Τζι' αποφάσισα το! Μόλις τελειώσω την άσκηση θα χτυπήσω αλλο 2-3 tattoo να δω "πού" θα με πάρουν!


02/11/2010

Βοήθεια...

Η Μαρία είναι μόλις 25 χρονών αλλά αγωνίζεται να ζήσει. Πολλοί την ξέρουν ίσως μέσα από το blog της. Χρειάζεται τη βοήθειά μας. Αντιμέτωπη με ένα τεράστιο τέρας, όπως η ίδια λέει, δίνει καθημερινά αγώνα, αφού παλεύει με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Δεν χάνει το χαμόγελό της, δεν χάνει το κέφι της για ζωή. Όπως κάθε κορίτσι στην ηλικία της ονειρεύεται τη ζωή που έχει μπροστά της. Δεν τα παρατάει, είναι μια μαχητής.

Ο πόνος είναι δυστυχώς η καθημερινή συντροφιά της. Όπως έγραψε στο μπλογκ της, έφτασε στο τελικό στάδιο του πόνου, όπου οι γιατροί της έδωσαν το πράσινο φώς για καθημερινή χρήση της μορφίνης. Δυστυχώς όμως αυτό μειώνει το προσδόκιμο ζωής της, αλλά βελτιώνει σημαντικά την καθημερινότητά της.


Οι επιλογές της αυτή τη στιγμή είναι πολύ περιορισμένες. Οι γιατροί λένε ότι για να τα καταφέρει, πρέπει να μεταβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο, το Mayo Clinic. Εκεί υπάρχουν ελπίδες να τη βοηθήσουν να έχει μια σταθερότητα και μια ποιότητα στη ζωή της, που τόσο χρειάζεται. Οι γιατροί εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, για τον όγκο που έχει στο κεφάλι, για τον όγκο - αδένωμα στην υπόφυση, ούτε και για τον καρκίνο στην κοιλιά. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, την ταλαιπωρεί και μια σπάνια ασθένεια, η Neuro-behcet's disease η οποία επηρεάζει το αμυντικό της σύστημα και καθιστά επικίνδυνη και την πιο απλή λοίμωξη.


Ξέρει πως οι σκέψεις μας είναι μαζί της. Τώρα ας μάθει πως έχει και την έμπρακτη βοήθειά μας. Το κόστος της μετάβασης στην Αμερική είναι τεράστιο και δυσβάστακτο γι αυτή και την οικογένειά της. Ας ενισχύσουμε αυτή την οικογένεια οικονομικά, καταθέτοντας χρήματα σε αυτούς τους λογαριασμούς.


1. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N

2. Ελληνική Τράπεζα: 1121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N
Στο όνομα Μαρία Δημητρίου


Επίσης, στόχος είναι να κινητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Όσοι περισσότεροι γνωρίζουν, τόσο περισσότερα χρήματα θα μαζευτούν. Στα blogs θα γίνει μια συλλογική προσπάθεια, ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι από εμάς, τις επόμενες μέρες να βάλουν αυτή την ανάρτηση για τη Μαρία. Ενισχύστε την προσπάθειά, κάνοντας copy το κείμενο στο δικό σας blog.

(Το κείμενο είναι από το Νυχτερινό Ποδηλάτη)